Wokalista zespołu, Enanitos Verdes, zmarł w wieku 62 lat po operacji z powodu problemów z nerkami
W ten czwartek Horacio „Marciano” Cantero, (prawdziwe nazwisko Horacio Eduardo Cantero Hernández) wokalista zespołu Enanitos Verdes , zmarł w wieku 62 lat w szpitalu w Mendozie w Argentynie, po przejściu operacji nerek.
Wiadomość została opublikowana za pośrednictwem sieci społecznościowych grupy, gdzie udostępniono zdjęcie z czarną kokardą.
Według lokalnych mediów w zeszłym tygodniu usunęliby artyście nerkę i część śledziony, więc w ciągu ostatnich kilku godzin miał poważne komplikacje z jedyną pozostałą nerką.
Cantero wszedłby na salę operacyjną po wystąpieniu bólu brzucha. Kilka minut później lekarze z kliniki poinformowali go, że wykryli „stan nerek”.
Po ukazaniu się tej wiadomości, Javier Cantero, syn piosenkarza, opowiedział o niefortunnej śmierci swojego ojca i podziękował fanom, rodzinie i przyjaciołom za modlitwy.
„Niestety nie mógł przezwyciężyć komplikacji. Chciałbym osobiście podziękować wszystkim fanom, wszystkim przyjaciołom w życiu, rodzinie, wszystkim modlitwom i wsparciu, jakie otrzymaliśmy w tych dniach” – powiedział Javier.
Syn wokalisty argentyńskiego zespołu dziękował lekarzom w Clinica del Cuyo gdzie był leczony, w tym za opiekę jaką mu okazywali w ostatnich dniach.
„Chcę również podziękować klinice Cuyo, ponieważ byli absolutnymi geniuszami. „Choć jest mi bardzo smutno, mam 30 lat i te 30 lat, które mogłem z nim spędzić, były darem”- powiedział.
Przez prawie 40 lat argentyński zespół składał się z „Marciano” Cantero jako wokalisty i basisty, Felipe Staiti na gitarze i wreszcie Joty Morelli jako perkusisty.
Cantero, obok Felipe Staiti (gitara) i Daniela Piccolo (perkusja), założył Los Enanitos Verdes w 1979 roku i stał się jednym z największych latynoskich zespołów rockowych lat 80. i 90. dzięki ponadczasowym hitom, takim jak „Lamento Boliviano”, „Luz De Dia” i „La Muralla Verde”.
Trio otrzymało dwie nominacje do nagrody Grammy za najlepszy latynoski rock/alternatywny występ za „Nectar” i „Traccion Acustica”.
Kim był?
Horacio Eduardo Cantero Hernández urodził się 25 sierpnia 1960 roku w Mendozie w Argentynie. Od dziecka był znany pod pseudonimem „Marciano”, bo tak go nazywał jego przyjaciel, ze względu na podobieństwo do postaci z serialu „Mi marciano favorito”.
Mając zaledwie 9 lat postanowił wejść w świat muzyki słuchając po raz pierwszy słynnego zespołu „The Beatles”. Od razu poszukiwał każdej z płyt brytyjskiej grupy, co nie było już łatwe, gdyż nie miał wystarczająco dużo pieniędzy.
„Marciano” Cantero powoli zakochał się w muzyce, wykazując zainteresowanie instrumentem muzycznym basem, więc zaczął oszczędzać na zakup.
Jego starszy brat był tym, który nauczył go kilku akordów i przy niewielkiej wiedzy, jaką posiadał, wystarczyło to do odkrywania nowych nut.
W czasie liceum zapisywał się na festiwale muzyczne, na które jeździł, aby współpracować w tym, czego mu brakowało, a należy pamiętać, że kiedy był młody, Argentyną rządziło wojsko, więc chodzenie na imprezy było czymś niebezpiecznym.
Jakiś czas później dostał swój drugi bas, kopię Fender Jazz Bass, ale pod koniec szkoły średniej tata podarował mu bas znanej marki Fender.
Początek Enanitos Verdes (Zielonych Krasnoludków)
W 1979 powstał wraz z przyjaciółmi Felipe Staiti i Danielem Piccolo zespół Enanitos Verdes. Siedem lat później zagrali w argentyńskim programie telewizyjnym Badia y Compañía przed 300 osobami, więc powoli dawali się poznawać.
W tym okresie zespół wydał cztery płyty Enanitos Verdes (1984), Contrarreloj (1986), Habitaciones extrañas (1987) i Carrousel (1988), które zyskały popularność.
Kariera solowa
W 1989 roku postanowił rozpocząć karierę solową, debiutując albumem „Luna Nueva”.
Utwór „Todos esos momentos” z tego samego albumu odniósł wielki sukces, głównie w Chile, dla którego w 1991 roku podjął decyzję o wydaniu drugiego albumu zatytułowanego „Beat Club”.
Powrót Enanitos Verdes
Po dwóch latach bycia solistą „Marciano Cantero” i jego towarzysze ogłosili powrót Enanitos Verdes, stając się jednym z najchętniej słuchanych zespołów rockowych w Ameryce Łacińskiej.
Udało im się wydać kolejnych jedenaście albumów, którymi były: Igual que ayer (1992), Big Bang (1994), Guerra gaucha (1996), Planetario (1997), Tracción acústica (1998), Néctar (1999), Amores lejanos (2002), En vivo (2004), Pescado original (2006), Inéditos (2010) i Tic Tac (2013).
