Wiadomość o śmierci pierwszej aktorki została opublikowana na oficjalnym koncie ANDA
Narodowe Stowarzyszenie Aktorów (ANDA) ogłosiło śmierć pierwszej aktorki Adriany Roel. Wiadomość została przekazana za pośrednictwem oficjalnego konta instytucji na Twitterze, gdzie złożyli również kondolencje rodzinie i przyjaciołom aktorki.
Rosa María Gordeas, lepiej znana jako Adriana Roel, zmarła wczoraj w wieku 88 lat z nieznanych jeszcze powodów, ale jej ponad sześćdziesięcioletnia spuścizna w filmie, teatrze i telewizji pozostanie w historii oraz pamięci jej widzów.
W ten sposób ANDA ogłosiła śmierć aktorki: „Narodowe Stowarzyszenie Aktorów głęboko ubolewa nad śmiercią naszej koleżanki Rosy Maríi Gordeas „Adriany Roel”, członkini naszego związku. Składamy kondolencje rodzinie i przyjaciołom. Spoczywaj w pokój”.
Podobnie meksykańska reżyserka Natalia Beristáin, z którą Roel pracował w 2012 roku, w filmie No quiero dormir sola (2012) również opłakiwała śmierć aktorki i wyraziła na swoich portalach społecznościowych następujące słowa: „Dzisiaj niebo świeci trochę mocniej, droga Adriana odeszła. Dobra droga, dzięki za twoją hojność i współudział. Jedną z najpiękniejszych rzeczy, jakie dało mi kino, było nakręcenie z tobą pierwszego filmu i zobaczenie twojego uśmiechu, gdy był sławiony w społeczności przez twoją pracę”.
Aktorka Adriana Roel urodziła się w Monterrey, Nuevo León, 5 lipca 1934 roku. Studiowała w Państwowej Szkole Teatralnej przy Narodowym Instytucie Sztuk Pięknych (INBA) i w ciągu swojej kariery dwukrotnie została wyróżniona nagrodą Ariel jako najlepsza aktorka, pierwszy raz w 1979 roku i kolejny w 2014 roku, a jeszcze jeden raz w 1977 roku za najlepszą drugoplanową rolę kobiecą.
Roel rozpoczęła karierę jako aktorka w 1957 roku w sztuce „Los frutos caídos”, a w 1960 zadebiutowała na małym ekranie telenowelą „Espejo de sombras” w reżyserii Ernesto Alonso.
W ten sam sposób współpracowała przy znacznej liczbie telenowel, wśród których wyróżniają się:
Mujercitas (1962), Viviana (1978), Tiempo de amar (1987), El extraño retorno de Diana Salazar (1988), Si Dios me quita la vida (1995), Bajo la misma piel (2003), Amarte es mi pecado / Grzesznica (2004) i inne
W 2007 roku została również uhonorowana za półwieczną karierę artystyczną podczas 4100. spektaklu „Los Monólogos de la Vagina / Monologów Waginy”, którego również była częścią.
