Te filmy, trzy dekady później, nadal cieszą nas tak, jakbyśmy widzieli je po raz pierwszy
W meksykańskim kinie lata 90-te są powszechnie znane jako „Nowa Era”, ponieważ po Złotym Kinie – i pośrednim kryzysie – stawiano na niskobudżetowe produkcje eksplorujące różne tematy.
Odnosząc się do gatunków takich jak terror, komedia, kino polityczne czy donos społeczny, kino lat 90. wyróżniało się swoimi zaletami i dało początek podstawowym twórcom w meksykańskiej kinematografii, takim jak Amores Perros (2000) i Perfume de Violetas (Fiołkowe perfumy 2001).
Kto by powiedział, że minęło trzydzieści lat od premiery wielu filmów z lat 90., które wciąż są aktualne.
Cronos (1993)
Jak nie wspomnieć o debiucie naszego ukochanego reżysera Guillermo del Toro. Zdobył kilka nagród Ariel, w tym za najlepszy film, najlepszy reżyser, najlepszy aktor w kadrze, najlepszy scenariusz, najlepsza scenografia, najlepsza sceneria, najlepsze efekty specjalne i najlepszy film fabularny.
Pod gatunkiem tajemnicy i horroru kryje się meksykańska wersja mitu o wampirze, w której główny bohater, Jesús Gris, zrobi wszystko, aby osiągnąć nieśmiertelność. W1535 roku skonstruowane zostało tajemnicze urządzenie zapewniające wieczne życie wszystkim, którzy wejdą w jego posiadanie. Kilkaset lat później, w 1997 roku, właścicielem cudownego wynalazku zostaje starzejący się antykwariusz Jesus Gris. Antykwariusz nie zdaje sobie sprawy, że mechanizmu poszukują także umierający Dieter de la Guardia i jego bratanek Angel, który za wszelką cenę chce przedłużyć życie swojego wuja.
Como Agua para Chocolate (Przepiórki w płatkach róży 1992)
W roku swojej premiery zdobył 10 nagród Ariel i był nominowany w kategorii Najlepszy Hiszpańskojęzyczny Film Zagraniczny Goya oraz Najlepszy Film Zagraniczny na Złotych Globach. Jest to adaptacja powieści Laury Esquivel.
W filmie Alfonso Arau widzimy sekretną historię miłosną między kucharką z pasją Titą i Pedro. Miłośnicy jedzenia będą nadal cieszyć się kulinarnymi metaforami, podróżą smaków, tekstur i kolorów, która nadal zachwyca nasze zmysły.
La Ley de Herodes (1999)
Polityczny film Luisa Estrady , który dał początek wielu innym, którzy zgłębialiby ten gatunek, próbując odzwierciedlić problemy korupcji, które dręczą Meksyk do dzisiaj. Akcja filmu rozgrywa się w 1949 roku, kiedy po śmierci prezydenta miasta na nowego burmistrza mianowany zostaje były bojownik PRI, Juan Vargas.
Pokusa, pragnienie ambicji i korzyści płynące z cieszenia się absolutną władzą wypaczają morale tej postaci, która staje się tyranem zdolnym zrobić wszystko, aby utrzymać władzę. Film jest nadal aktualny w klimacie politycznym.
Sexo, Pudor y Lágrimas (Seks, wstyd i łzy – 1999)
Dla wielu może to być dramat lub lekka komedia, jednak w roku swojej premiery zdobył Srebrną Ariel dla Susany Zabalety za najlepszą aktorkę, najlepszą reżyserię artystyczną, oryginalną muzykę (Aleks Syntek) i scenariusz adaptowany.
Film oparty jest na sztuce Antonio Serrano pod tym samym tytułem, zarobił ponad 115 milionów pesos i był w swoim czasie trzecim najbardziej dochodowym filmem w Meksyku pokazując, że meksykańska publiczność uwielbia ten rodzaj produkcji.
La Mujer de Benjamín (1991)
Debiutancki film fabularny Carlosa Carrery z Eduardo Lópezem Rojasem i Arcelią Ramírez w rolach głównych. Nasz bohater, Benjamin, zakochuje się do szaleństwa w Natividad, najatrakcyjniejszej młodej kobiecie w mieście, którą próbuje rozkochać poprzez anonimowe listy, ale nie udaje mu się to, więc postanawia ją porwać. W końcu Natividad znajduje w jego domu zwitek banknotów, kradnie go i ucieka w stronę drogi.
Film spotkał się z niesamowitym przyjęciem i otrzymał międzynarodowe nagrody i wyróżnienia, takie jak Nagroda Prasy Zagranicznej Glauber Rocha dla Najlepszego Filmu.
Todo el Poder (1999)
Niezwykły film komiksowy w reżyserii Fernando Sariñany. Niesamowitą obsadę tworzą Demián Bichir, Luis Felipe Tovar i Cecilia Suárez i można powiedzieć, że jest to skarga społeczna, w której poruszane są takie kwestie, jak niepewność, korupcja i bezkarność, a wszystko to w czarnym humorze, któremu nie sposób się oprzeć.
Film w inteligentny, komiczny i pomysłowy sposób eksploruje aktualne problemy społeczne.
El Callejón de los Milagros (Zaułek cudów – 1995)
W meksykańskim kinie nie wszystko jest z humorem. Właściwie niewiele spektakli potrafiło w tak surowy i brutalny sposób ukazać rzeczywistość społeczną. Film wyreżyserował Jorge Fons i jest adaptacją bardzo utalentowanego pisarza i dziennikarza Vicente Leñero do twórczości Nuguiba Mahfuza .
Opowieść opowiedziana jest z trzech perspektyw (format, który zobaczymy w późniejszych filmach Iñárritu). Nie można też pominąć obsady, w której możemy docenić kreacje Ernesto Gómeza Cruz, Salmy Hayek i Margarity Sanz.
Po premierze zdobył jedenaście Ariel, a także Najlepszy Hiszpańskojęzyczny Film Zagraniczny na Goya .
Solo con tu Pareja (1991)
Przezabawna komedia Alfonso Cuarona, w której Daniel Giménez Cacho reprezentuje Tomása Tomása, młodego mężczyznę, który nie boi się przypadkowych zbliżeń seksualnych w trakcie epidemii HIV, dopóki wściekły była kochanka nie spłata mu strasznej sztuczki, sprawiając, że myśli, że zaraził się wirusem, więc będzie musiał całkowicie zmienić swój styl życia.
Film zdobył nagrodę Ariel za najlepszy scenariusz, był debiutem fabularnym Cuaróna i, oczywiście, stał się dla wielu klasyczną i ulubioną komedią.
