Mająca 87 lat Gimpera pracowała niemal do ostatnich dni i była jedną z bohaterek filmu dokumentalnego „Mujeres sin censura [Kobiety bez cenzury]”, będącego hołdem dla aktorek okresu przejściowego
Teresa Gimpera zmarła w wieku 87 lat w swoim domu w Barcelonie. Aktorka i modelka, uważana za jedną z „muz” szkoły barcelońskiej lat 60., katalońska performerka zostanie zapamiętana jako jedna z twarzy kina Transición i jako niestrudzony pracownik, który cieszył się kinem niemal do ostatnich dni. Przyczyną jej śmierci, która nastąpiła w otoczeniu bliskich, był niedawno zdiagnozowany nowotwór.
Urodzona w Igualada, w prowincji Barcelona, w 1936 roku, Teresa Gimpera rozpoczęła karierę modelki w latach 50. XX wieku, a jej skok do kina nastąpił dopiero w 1965 roku, gdzie brała udział w klasyku tamtych czasów, takim jak Fata Morgana Vicente Aranda. Debiut przed kamerą uczynił ją jedną z najbardziej rozchwytywanych performerek tzw. szkoły barcelońskiej, która z postępowego środowiska intelektualnego Barcelony „rzuciła wyzwanie” Nowemu Kinu Hiszpańskiemu, patrząc najpierw na nouvelle vague niż we włoski neorealizm.
W ten sposób Gimpera brała udział w kluczowych filmach chwili, takich jak Tuset Street (1967) Jorge Grau i Luisa Marquiny; Lucky, el intérpido (1967), Jesúsa Franco; Historia de la frivolidad (1967), Chicho Ibáñeza Serrador; Historia de una chica sola (1969) Jorge Grau lub Aoom (1970) Gonzalo Suáreza. Zwłaszcza z Grau i Franco nakręciła odpowiednio ponad pół tuzina filmów, które łączyła z typowymi dla tamtych czasów występami w międzynarodowych koprodukcjach i komediach w stylu Forajidos Implacables (1969) Alberto Cardone lub Matrimonios separados (1969), Mariano Ozores .
W 1973 roku na ekrany kin wszedł jeden z najbardziej pamiętnych filmów Teresy Gimpery w jej karierze aktorskiej: El espíritu de la colmena / Duch roju Víctora Erice’a, jeden z najbardziej prestiżowych filmów w historii kina hiszpańskiego. Wciela się w nim w Teresę, matkę bohaterek, nauczycielkę piszącą listy z miłości przerwanej przez wojnę secesyjną.
Teresa Gimpera, aktorka bez cenzury
W latach 70. i 80. brała udział w kilku filmach Destape (z nudyzmem), ale przede wszystkim w horrorach i tytułach gatunkowych, z pomocą Jesúsa Franco i innych reżyserów, którzy mieli ją wśród swoich czołowych aktorek. Niedawno przypomniała sobie część swojej ówczesnej pracy, a także walkę performerów o szacunek zawodowy w filmie dokumentalnym Mujeres sin censura [Kobiety bez cenzury] (2022) Evy Vizcarry.
Od połowy lat 80. otrzymywała mniej ról filmowych i wolała pracować jako prezenterka telewizyjna lub w teatrze. Prezentowała programy telewizyjne w TVE lub TV3 oraz występowała w przedstawieniach scenicznych, takich jak El cabaret de la Capmany (2000). Od 1987 roku pełniła także funkcję dyrektora szkoły modelek wraz z Carmen Romero „Romy”.
W 1990 roku zdobyła nagrodę ACE od Stowarzyszenia Pisarzy Rozrywkowych Nowego Jorku dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę w filmie Assignatura Approved. Również później, w 2006 roku, otrzymała nagrodę Zoom za karierę zawodową, w 2010 roku Medal Francesca Macià Treballa za pracę w świecie reklamy, a w 2017 roku Creu de Sant Jordi.
Oprócz występów w filmach dokumentalnych i programach retrospektywnych, przypominających różne etapy jej długiej kariery, Teresa Gimpera pozostawała aktywna do 2017 roku, kiedy to wystąpiła w komedii Los del Tunel Pepóna Montero oraz w Oh, quina joia! , jedno z ostatnich dzieł Ventury Pons, w którym po raz kolejny ucieleśniała muzę kultury barcelońskiej.
