Pamiętamy kolumbijskiego pisarza Gabriela Garcíę Márqueza z niektórymi filmami, które powstały na podstawie jego niesamowitej spuścizny literackiej.
Gabriel García Márquez, nazywany przez swoich przyjaciół Gabo , najlepiej został zapamiętany z budowania przytłaczającej atmosfery literackiej, opowiadania głęboko ludzkich i obrazowych historii, poruszania gatunku romantycznego poprzez opowiadanie, powieść i kronikę jako element sprzymierzony, intensywny oraz plastyczny; a także za bycie jednym z największych propagatorów realizmu magicznego .
Gdyby nie odszedł 17 kwietnia 2014 r., genialny García Márquez skończyłby 92 lata (6 marca 1927 r.)
María de mi corazón (1979)
Chociaż María de mi corazón nie była częścią jego bibliografii, zaczął od serii notatek, które autor zebrał po wysłuchaniu anegdot w Barcelonie. W ten sposób Márquez przygotowała scenariusz we współpracy z Jaime Humberto Hermosillo , który również wyreżyserował film. Héctor jest złodziejem domu, a María jest magikiem, więc łączą swoje talenty i rozpoczynają show kabaretowe. Po kilku nieporozumieniach María trafia do kliniki psychiatrycznej czekającej na uratowanie przez Héctor, ale jest przekonana, że ją porzucił.
Eréndira (1983)
Adaptacją La increíble y triste historia de la cándida Eréndira y de su abuela desalmada, Eréndira kierował Ruy Guerra z kreską tego samego Marqueza ; To historia młodej kobiety, która ucieka przed seksualnym wykorzystywaniem, do którego zmusza ją jej babcia i znajduje miłość. Film okazał się rozczarowaniem w Cannes i porażką w kasie… i powodem do stopniowego odejścia od kina.
La despedida del arca (Saraba Hakobune, 1984)
Dwa lata po opublikowaniu arcydzieła kolumbijskiego autora „ Sto lat samotności” japoński reżyser Shuji Terayama postanowił stworzyć film inspirowany tym dziełem, w którym starał się pokazać uniwersalność powieści, zamiast próbować ją przenieść od samego początku wreszcie do kontekstu japońskiego. Oczywiście film Terayama, bez autoryzacji autora, połączył kluczowe elementy historii Marqueza: środowisko tropikalne, połowę XX wieku i wpływ elektryczności.
Crónica de una muerte anunciada ( Kronika zapowiedzianej śmierci , 1987)
Ta adaptacja jednej z najbardziej chwalonych powieści autora, zaprezentowana na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes w 1987 roku, wyreżyserowana przez Francesco Rosi i dostosowana do scenariusza Tonino Guerra , była jednak jednym z największych rozczarowań krytyków i fanów autora.
Un señor muy viejo con unas alas enormes (1988)
Bardzo stary człowiek z wielkimi skrzydłami, opublikowany jako historia w 1968 roku, opowiada historię rzekomego anioła, który znajduje się na dziedzińcu domu w bardzo delikatnym stanie i jest wykorzystywany jako atrakcja dla miejscowej publiczności. Ta adaptacja została wyreżyserowana przez argentyńskiego filmowca Fernando Birri ; jednak w 1990 r. została przeniesiona do białoruskiego kina animowanego przez Olega Bieloúchova .
El Coronel no tiene quien le escriba (1999)
Nie ma kto pisać do pułkownika. Biorąc pod uwagę złożoność wymaganą przez czas narracji powieści o tej samej nazwie z 1961 r., ta propozycja Arturo Ripsteina może być jedną z najlepszych adaptacji Marqueza w kinach. W rolach głównych wystąpili Fernando Luján , Marisa Paredes i Salma Hayek .
La mala hora ( Zła godzina , 2004)
Po wejściu do kina z trzema adaptacjami dzieła Marqueza, Ruy Guerra powrócił z La mala hora , nakreśloną przez powieść Garcíi Márquez o tej samej nazwie opublikowaną w 1962 roku, a także zabraną do telewizji jako serial w 1977 r. w sieci telewizyjnej RTI .
El amor en los tiempos del cólera ( Miłość w czasach zarazy, 2007)
Stworzona dzięki powieści z 1985 roku o tym samym tytule, ta adaptacja w reżyserii Mike’a Newella postawiła Javiera Bardema w roli Florentina Arizy, mężczyzny, który czeka na miłość swojego życia od ponad 51 lat. Być może bardziej znane były dwie piosenki, które Shakira wniosła do ścieżki dźwiękowej.
Del amor y otros demonios (O miłości i innych demonach – 2009)
Kostarykańska reżyserka Hilda Hidalgo ukończyła poważną adaptację dzieła o tym samym tytule opublikowanego w 1994 r. O kobiecie zamkniętej w klasztorze w czasach inkwizycji i niewolnictwa.
Memorias de mis putas tristes (Rzecz o mych smutnych dziwkach – 2012)
Ta adaptacja powieści z 2004 roku o tym samym tytule (ostatnia autorstwa pisarza kolumbijsko-meksykańskiego), o zauroczeniu mężczyzny młodą kobietą, została wyreżyserowana przez Henninga Carlsena .
Wszystkiego najlepszego García Márquez!
